ภวังค์ถูกตอกตรึงให้เป็นภวังค์
คือวันนี้ที่เป็นวันนี้
คือพรุ่งนี้ที่เป็นพรุ่งนี้
คือถัดจากนี้ที่เป็นถัดจากนี้
เช่นเดียวกับคำถามอันเป็นอมตะ
เช่นเดียวกับบางจุดกึ่งกลาง
เหมือนกองปูนที่ตั้งเอาไว้ให้รถวนเล่น
วนไปมาเป็นวงกลม
คำถามคือ…
เกิดมาเพื่อใช้ลมหายใจแล้วค่อยตายไป
หรือเกิดมาเพื่อบางสิ่ง
ต่อให้สิ่งนั้นคือการถูกลงทัณฑ์

คำอธิษฐานของฉัน
ต่อตะปูที่ตอกตรึงร่างผู้เสียสละ
คืนคริสต์มาสอีฟที่ร้านลาบพนมไพร
ไม่ดื่มไวน์องุ่นเพราะดื่มช้าง
ไม่เคี้ยวขนมปังเพราะเคี้ยวเนื้อย่างติดมัน
น้ำเสียงอันเจือความกรึ่มและความเหงา
มันจึงเป็นเพียงคำอ้อนวอน
ไม่ใช่คำกรรโชกแช่งชัก
เป็นคำอ้อนวอนในคืนอันศักดิ์สิทธิ์
ค่ำของร้านลาบที่กำลังจะปิด

ฉันเพียงอ้อนวอน
โปรดจงอย่าให้การรอคอยถูกยืดขยาย
อย่าต่อชั่วโมงให้ความเนิ่นนาน
ขอให้การพรากจากได้จบลง
ลมหายใจทุกสายลมล้วนมีวาระ
เราต่างมีวันหมดอายุของชีวิต
และมนุษย์ไม่ควรต้องถูกทำให้รอคอย
โดยไร้หวังและไร้เมตตา

18ปี 10เดือน 20วัน
สิ่งละอันที่ถูกโยนลงมา
ทับถมบนความย่อยยับ
นี่คงเป็น , การสร้างปราสาทด้วยสายลม
ก่อและเชื่อมโยงด้วยความบ้าคลั่ง
บัลลังก์ที่ตระหง่านทนโท่นั่น
มันโปร่งแสง
เพราะพวกเขาเชื่อว่าเฉือนแสงแดดได้
เพื่อนำมาสร้างสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์
เพื่อนำมาสร้างสิ่งที่มีนิยามเดียวกับเก้าอี้
เก้าอี้ที่รองรับทุกเรือนร่างและทุกศักดินา
นี่หรือ , ยุคสมัย
พวกเขากำลังเขียนประวัติศาสตร์ด้วยฝุ่นผง

ฉันยังย้ำเตือนตัวตนอยู่
บนเก้าอี้พลาสติกสีฟ้า
บัลลังก์แห่งร้านลาบพนมไพร
ต้องซ้อนกันสองตัว
เพราะบัลลังก์แม่งเปราะบางและแตกง่าย
ด้วยสติของตนเอง
ฉันกำลังอธิษฐานด้วยการเปล่งออกมา
ลมโชยเยือกเย็น
ถึงตะปูที่ตอกตรึงผู้เสียสละ
ค่ำนี้ไม่มีไม้กางเขนที่โดดเดี่ยว
มีแค่ต้มแซ่บกระดูกอ่อนของพระองค์

ฉันขอย้ำเตือนอีกครั้ง
อย่าให้การรอคอยต้องกลายพันธุ์
สู่การสักการะความว่างเปล่า
จงปลดปล่อยความจริงซะ
เลิกสร้างเสื้อคลุมพระราชาด้วยแสงแดด
เลิกโกหกพระองค์ว่าท่านคือคนดี
ตราบเท่าที่ตะปูเหล่านั้นยังตอกตรึง
เพื่อนของเรา

***แด่ อานนท์ นำภา  และเพื่อนๆคนอื่นในเรือนจำ